Zwątpienie

Czasem napada mnie zwątpienie czy to co robię i to co od siebie daje ma w ogóle sens.

Dziś dużo myślałam o uczuciach, o tym jak wygląda moje życie, jakie relacje mam z ludźmi mnie otaczającymi, ze współpracownikami, znajomymi bliski i doszłam do wniosku, że czasem nie wiem czy to co robię mam sens.
Staram się, staję na głowie, prawie na rzęsach, myślę, kombinuje, obmyślam, wymyślam i czasem nic z tego nie mam. Zamiast przestać ja dalej walczę, dalej idę do przodu, nie oglądam się, wierzę w to, że robię dobrze, że postępuję słusznie i osiągam spokój, osiągam to do czego dążyłam, ale czy na zawsze? Niestety okazuje się, że nie. I znowu zaczynam swój maraton, gonię króliczka, biegnę do przodu zapominając czasem po drodze o co tak naprawdę chodzi. Wtedy staję, rozglądam się w koło siebie, biorę parę wdechów, postanawiam zachować dystans, odizolować się trochę i wyluzować i co robię...znowu to, co miałam sobie odpuścić, olać, zaprzestać. I wtedy znowu przychodzi zwątpienie czy to co robię ma sens. Nie umiem odpowiedzieć sobie dziś na to pytanie, bo jak widzę efekt, to tak- wierzę, że ma sens, ale jak czasem jest inaczej to myśli kłębią się w głowie i nastaje wielka burza wewnątrz mnie. Z jednej strony staję się silna, rozsądna, mądra, a z drugiej bezsilna, zagubiona i stojąca na rozstaju dróg. Ehhhhh...człowiekowi wydaje się, że przeżył już wiele, że nic nas nie zaskoczy, a jednak każdy dzień jest niespodzianką.

P.S.
Czy ktoś może mi powiedzieć jak zmienia się czas tutaj, bo strasznie dziwna godzina mi się wyświetla.