Ostatnio zostałam obdarowana puzzlami. Ucieszyłam się, choć do najłatwiejszych czynności ułożenie ich nie będzie należało- 1500 elementów, obrazek bardzo piękny, lecz wiele części w jednej kolorystyce- będę musiała poświęcić czas i skupić się porządnie, aby złożyć z tego całość.
I właśnie takie niby nic doprowadziło mnie do rozmyślań na temat życia, mojego życia. Ogólnie mam ostatnio bardzo nostalgiczny nastrój, dużo się dzieje za razem pozytywnych, jak i smętnych rzeczy. Każdy człowiek, którego spotkałam na swojej drodze jest swego rodzaju puzzlem, zajął miejsce w układance mojego życia, dołożył się do tworzenia całości, obrazka przedstawiającego to, co już było. Wszystkie emocje tworzą tło mojej układanki, ale nie jest to jednej obrazek, tylko w jednym wielkim pudełku znajduje się ich wiele. Są to pogodne, wesołe, kolorowe zdjęcia, są też takie owiane ciemnymi kolorami, smutkiem, są również i takie, które chciałabym wyrzucić. Niestety- nie da się ich pozbyć na zawsze, ale skutecznie można schować je gdzieś głęboko, nie wracać do nich, nie odświeżać.
Puzzle leżą na półce i czekają, aż znajdę czas, aby sięgnąć po nie, rozpakować i ułożyć, ale te życiowe wcale nie czekają, aż sięgnę po nie, tylko samoistnie, co dnia układają się w moim życiu. Cały obraz swojego życia będę mogła ułożyć dopiero na łożu śmierci, może wtedy dopiero spojrzę łaskawym okiem na schowane elementy, zapomniane obrazki i nie lubiane puzzle.
Ale jedno jest pewne- układając 1500 elementów będę miała dużo czasu do przemyśleń, które z moich przeżyć zmieściłoby się w tym tysiącu, których ludzi umieściłabym w tej puli, ponieważ będę na ten obrazek patrzyła codziennie i będę musiała dopilnować, aby nic się nie zawieruszyło, z resztą tak jak w życiu- nic co mnie dotyczy nie powinno mi się zgubić, a osoby, które są dla mnie ważne nie powinny się zawieruszyć, bo mogą to zrobić na zawsze (a tego bym nie chciała).
Po raz kolejny życzę sobie wytrwałości i ułożenia wszystkiego bez poddawania się.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz