Szok i niedowierzanie.

Nadal jestem w szoku i nie mogę uwierzyć, że pół dzisiejszego wieczoru przegadałam z KSIĘDZEM!

Tak, tak- ja, osoba stroniąca od kościoła, nie lubiąca księży, nie przywiązująca uwagi to kościoła, do praktykowania- przyjęłam księdza po kolędzie.

Z jednej strony ze "starości" chyba podjęłam taką decyzję- w sumie mieszkam prawie 8 lat u siebie i pierwszy raz otworzyłam drzwi/ byłam w domu itp.
Z drugiej- mam zostać matką chrzestną, więc stwierdziłam, że wypadałoby być odnotowanym w księgach kościelnych.

Wczoraj pojechałam do mamy po wszystkie "święte gadżety", a dziś z wywieszonym językiem biegłam do domu, bo nie wiedziałam czy zacznie od góry (od mojego piętra) czy od dołu, a chciałam uniknąć szukania go- tego bym chyba już nie zrobiła.

Siedziałam, czekałam i już w sumie myślałam, że mnie olał, gdy nagle dzwonek zadzwonił i przyszedł ksiądz.

Zaczęliśmy rozmawiać o kotach, bo okazało się, że ma przekichane (w dosłownym słowa znaczeniu), potem modlitwa i rozmowa. Gadaliśmy o wszystkim i niczym, ale przede wszystkim zaciekawiła mnie jego otwartość i wykorzystałam to na wypytywanie go o rzeczy nurtujące mnie od dawna. Ja pytałam- on chętnie odpowiadał, opowiadał i tak nie wiadomo kiedy przeleciało pół godziny. Byłam w szoku, że KSIĄDZ może być "normalny", że można z nim pogadać jak z koleżanką, że po chwili posiadałam już wiele odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, kontakt do niego- w razie potrzeby, chęci pogadania, zasięgnięcia porady itp.

Nie sądzę, że naglę stanę się wzorową katoliczką, parafianką i nie będę zasuwać co tydzień do kościoła, ale mam plan- wybrać się choć raz, żeby zobaczyć czy w tym kościele jest tak fajnie jak mówił, czy to jego indywidualna opinia, bo jest księdzem, bo tak wypada, bo tam pracuje.

Co mnie zdziwiło najbardziej?
Jego otwartość, brak barier, to, że mi opowiedział o swojej drodze na drugą stronę ołtarza, że nie bronił się przed żadnym tematem, nie próbował się wymigać, a wręcz stworzył w mojej głowie obraz osoby, której można zaufać, gdy będzie się chciało porozmawiać z kimś "z boku", z kimś "z poza normalnego życia".

Ksiądz- a taki normalny człowiek.

W dzisiejszych czasach to niesamowite zjawisko, a tak bardzo potrzebne, żeby być normalnym wśród tych wszystkich zawirowań kościelnych.

Na pewno nie było to moje ostatnie spotkanie z tym księdzem. Mamy jeszcze do pogadania.
A i na spowiedź w formie rozmowy chętnie bym się wybrała, żeby pozamykać pewne kwestie sama ze sobą, ale i wyrzucić z siebie wszystko co mi "zalega", takie oczyszczenie.

Jestem w szoku po tym co mnie spotkało.

Potraktuję to jak dobrą monetę.