Kurs, który rozpoczęłam otwiera mi coraz bardziej oczy, ja zaczynam wszystko inaczej postrzegać i już zaczynam się zastanawiać co to dalej będzie.
Męczący czas, ale zarazem ważny.
niedziela, 26 października 2014
Wewnętrzny spór.
Pracę mieć muszę, ale z dnia na dzień czuję, że muszę ją zmienić. Kocham dzieci, z którymi pracuję, ale ludzie, którzy mnie otaczają (na szczęście nie wszyscy) są ignorantami. Traktowanie przez nich naszych maluchów, podejście do maluchów nie podoba mi się i dzieciom chyba też. Nie chcę się czepiać, nie chcę chodzić na skargę, bo to nie ma sensu. Albo ktoś się nadaje, albo nie.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Wiem o czym mowisz. Z wychowawcami w przedszkolach bywa roznie. Myslalam jednak, ze od czasow mojego przedszkola cos sie zmienilo;) PAmietam, ze jedna z wychowawczyn zaklejala dzieciom buzie tasma! Czy mozna sobie cos takio wogole wyobrazic! Dzisiaj bylby skandal! Trzymam kciuki za prace:) FAjnie, ze dzieci maja ciebie;)
OdpowiedzUsuńSzczerze mówiąc- również myślałam, że od naszych czasów coś się zmieniło w tym temacie, ale jak widać- niestety to było bardzo mylne. Pracując z takimi ludźmi zastanawiam się- co nimi kierowało, że wybrali ten kierunek, jeżeli do tego nie nadają się totalnie. Dzięki. :)
Usuńwłaśnie dobrze,że są takie osoby z powołania jak Ty :)
OdpowiedzUsuńDzięki. :) Usunęłabym zbędny balast z tego zawodu.
UsuńSkoro to nie to miejsce, to życzę powodzenia w poszukiwaniu nowego ::)
OdpowiedzUsuńTen zawód, ale placówka zdecydowanie nie ta. Choć dziećmi jestem zauroczona i ich najbardziej żal by mi miło zostawić.
Usuń